Ondanks de inzet van spoorbeheerder ProRail is het aantal zelfdodingen het afgelopen vijf jaar gestegen. In de periode 2005-2009 pleegden circa 185 personen per jaar op deze manier zelfmoord, in de periode 2010-2014 is dit zelfs opgelopen naar gemiddeld 202 mensen per jaar. ProRail wilde juist het aantal van 185 zelfdodingen per jaar verminderen. Ondanks een speciaal programmaplan 2010 – 2015 is dat vooralsnog niet gelukt.

Na een aantal jaar van toenemende zelfdodingen – met 2012 met 215 zelfdodingen als dieptepunt – is in 2013 en 2014 het aantal slachtoffers ten opzichte van rampjaar 2012 wel gedaald. Een woordvoerder van ProRail wijst er verder op dat het aantal slachtoffers inmiddels lager is dan het in 2009 was. Hij wijst erop dat aantal zelfdodingen landelijk sterk is toegenomen, waardoor het aandeel van de trein sinds 2012 licht afneemt.

Een zelfdoding heeft uiteraard veel impact, niet alleen op de nabestaanden van degene die besluit niet langer te willen leven, maar vaak ook op de omgeving. Met name wanneer de suïcidepoging plaatsvindt in het openbaar kan dit een grote schok teweeg brengen. Een van de bekendste voorbeelden hiervan is de ontzetting die een zelfmoordpoging op het spoor met zich meebrengt. Voor machinisten en conducteurs kunnen zelfdodingen traumatisch zijn.

Om spoorsuïcide te voorkomen zijn er op risicolocaties hekken geplaatst, maar dat blijkt (nog) niet voldoende om het aantal zelfdodingen te verminderen. ProRail heeft op risicolocaties verwijsborden geplaatst naar hulpverleningsorganisatie 113Online. Met de hulp van die organisatie weten mensen vaak een uitweg te vinden voor de problemen.

Naast de dramatische impact op getuigen heeft een suïcide(poging) op het spoor ook desastreuze gevolgen voor de dienstregeling. Na een dergelijk incident ligt het treinverkeer namelijk gemiddeld 2,5 uur stil. Hoewel vrij zakelijk bekeken is dit uiteraard voor ProRail ook een aspect om rekening mee te houden.

Bron: Treinreiziger